Tatarak
Acorus calamus L. – Tatarak zwyczajny
Ajer, łabuzie, tatarczuch, szuwar, bluszcz, łącz, tatarskie ziele, kalmus.

Tatarak pochodzi z Azji Środkowej, do Europy został prawdopodobnie przeniesiony przez Tatarów. W polskim piśmiennictwie jest wymieniony już w XVI wieku przez Marcina z Urzędowa i Syreniusza.

Roślina trwała o grubych, czołgających się, silnie rozgałęzionych kłączach i kolbowatym kwiatostanie, występująca masowo na brzegach wód (jeziora, stawy, rzeki) i na podmokłych łąkach.

Kłącza tataraku zebrane wiosną mają najlepsze działanie lecznicze. Rośliny wyciąga się z wody, odcina części nadgniłe i nadziemne. Po opłukaniu surowiec rozkłada się i lekko podsusza, Kłącze należy okorować, pokroić i suszyć w temperaturze podwyższonej do 40 stopni lub w warunkach naturalnych na słońcu. Zapach kłącza jest silny, aromatyczny, smak lekko palący, gorzki.

Właściwości lecznicze
Surowcem jest kłącze (Rhizoma Calami).

Skład chemiczny i działanie
Kłącze jest przede wszystkim źródłem olejku lotnego w skład którego wchodzą terpeny, ketony, azarony, metylkoeugenol. Poza tym gorycze, garbniki, śluzy, skrobia. Działa słabo moczopędnie, reguluje wydzielenie soków trawiennych, pobudza apetyt, działa ściągająco i przeciwzapalnie.

Zastosowanie
Lek roślinny polecany w przewlekłych schorzeniach przewodu pokarmowego – w niestrawności i nieżycie żołądka, w nadkwaśności treści żołądkowej, owrzodzeniu żołądka. Stosowany do płukania jamy ustnej i gardła łagodzi stany zapalne, działa ściągająco, łagodzi bóle zębów.

Postać leku

    Napar. Kłącza tataraku łyżkę zalać szklanką wrzątku; trzyma pod przykryciem 10 minut i odcedzić. Pić 2-3 razy dziennie przed jedzeniem po pół szklanki naparu.

    Żucie kłącza tataraku łagodzi ból zębów.



ZIOŁA I ICH STOSOWANIE
B. Kuźnicka ,M. Dziak