Perz

Biały perz, pyrnik, psia pasza

Agropyrum repens (L.) P.B – Perz

Pospolity chwast, występujący często na polach, wśród zbóż i w ogrodach. Roślina trudna do wytępienia ze względu na silnie rozgałęzione pędy podziemne – kłącza, dochodzące do 15 m długości.

Kłącze zbiera się wczesną wiosną lub jesienią, najczęściej podczas uprawy pól, oczyszcza z łuskowatych pochewek liściowych i korzeni, myje i suszy na słońcu lub w pomieszczeniach o podwyższonej temperaturze. Wysuszony surowiec oczyszczamy, tniemy i przechowujemy w lnianych woreczkach.

Właściwości lecznicze
Surowcem jest kłącze (Rhizoma Gramnis).

Skład chemiczny i działanie
Zawiera ono węglowodany (trytycyna, fruktoza), związki białkowe, glukowanilinę, węglowodór (agropiren), kwas jabłkowy, witaminę C, sole mineralne. Przetwory działają moczopędnie, regulują przemianę materii.

Zastosowanie
Polecany w stanach zapalnych układu moczowego przebiegających z obrzękami, w kamicy nerkowej i pęcherzowej, w zaburzeniach trawiennych, przemiany materii.

Zewnętrznie stosuje się perz w postaci okładów w schorzeniach skóry wywołanych złą przemianą materii lub lewatywach (zaparcia).

Postacie leku

    Napar. Łyżkę ziela perzu zalać szklanką wrzątku, zostawić pod przykryciem 10 minut; odcedzić. Pić 2-4 razy dziennie po szklance.

    Piwo z perzu. Wysuszony perz kroimy na drobne części i gotujemy z drożdżami i chmielem w taki sposób, jak piwo domowe. Pić 2-4 razy dziennie po szklance płynu.




ZIOŁA I ICH STOSOWANIE
B. Kuźnicka ,M. Dziak