Koper, Koperek, anyżek

Foeniculium capillaceum Gilib.- Fenkuł włoski (koper włoski)

W stanie naturalnym rośnie w krajach śródziemnomorskich, w innych bywa powszechnie uprawiana. Z wyglądu bardzo podobny do kopru ogrodowego, z którym jest często mylony; jest jednak od niego dużo większy, dochodzi do 2 metrów wysokości. Roślina dwuletnia, uprawiana także w Polsce, choć niekiedy przemarza w czasie ostrych mrozów. Najlepiej rośnie w dzielnicach południowych, wymaga gleby głębokiej, żyznej z dodatkiem wapnia, miejsce słonecznego. Rozmnażany jest wyłącznie z nasion, sianych najlepiej wprost do gruntu, wczesną wiosną.

Zbiór, suszenie i przechowywanie podobnie jak w kminku.

Właściwości lecznicze
Surowcem są owoce (Fructus Foeniculi), odmiany tzw. gorzkiej.

Skład chemiczny i działanie
Owoce zawierają olejek lotny (anetol, fenchon, pinejn), węglowodany, związki tłuszczowe. Wykazują działanie wykrztuśne, wiatropędne i regulujące trawienie.

Zastosowanie
Często stosuje się go, szczególnie i dzieci, w zaburzeniach trawiennych (jak bóle żołądka, jelit, wzdęcia, biegunki, złe trawieni, brak apetytu) oraz w schorzeniach górnych dróg oddechowych jako łagodny lek wykrztuśny. Zaleca się także koper włoski w przypadku braku pokarmu u karmiących matek. Zewnętrznie stosuje się go w postaci płukań naparem w zapaleniach gardła i jamy ustnej. Jest składnikiem tzw. proszku troistego działającego u niemowląt wiatropędnie i przeczyszczająco.

Postać leku

    Napar. Łyżkę stołową owoców zalać szklanką wrzątku, trzymać pod przykryciem przez 20 minut, odcedzić. Pić 2-3 razy dziennie po szklance. Dzieci – kilka razy dziennie łyżeczkę naparu. We wzdęciach i kolkach można także zażywać sproszkowany koper z mlekiem, 2-3 razy dziennie po łyżce stołowej, a także z cukrem lub miodem.



ZIOŁA I ICH STOSOWANIE
B. Kuźnicka ,M. Dziak