Kolender

Kolender, Kolender siewny.

Coriandrum sativum L. – kolendra siewna

Jedna z najstarszych roślin uprawianych przez człowieka. Ma zastosowanie jako przyprawa i jako środek leczniczy. Rozmnażany jest wyłącznie z nasion w okresie wiosennym , bezpośrednio po obeschnięciu gleby (do końca marca). Wymaga stanowiska słonecznego, gleby żyznej, bogatej w wapń.

Zakwita w czerwcu, owoce dojrzewają w sierpniu. Moment dojrzewania poznajemy po zmianie barwy owoców. Z zielonej, poprzez różową. stają się one, gdy dojrzewają, żółtobrunatne. Zbioru dokonujemy podobnie jak zbioru kminku. Surowiec przechowywać należy w płóciennych woreczkach.

Właściwości lecznicze
Surowcem jest owoc (Fructus Coriandri)

Skład chemiczny i działanie
Zawiera olejek lotny (borneol, cymen, geraniol, umbelieferon i inne), związki białkowe i olej tłusty. Roślinny lek wiatropędny, żołądkowy i rozkurczający.

Zastosowanie
Pobudza trawienie, znosi stany skurczowe przewodu pokarmowego oraz wzmaga ruch jelit; działa wiatropędnie (szczególnie u dzieci i osób w wieku podeszłym). Zaleca się go w schorzeniach przewodu pokarmowego, jak nieżyty żołądka i jelit, zaburzenia trawienia, biegunki, wzdęcia, uczucie „pełności” kolender ułatwia i reguluje procesy trawienia. Zaleca się także stosowanie go w chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego. Należy stosować go w celach leczniczych wraz z owocami kminku, anyżu, kopru, kwiatami rumianku

Postać leku

    Odwar. Łyżeczkę owoców zalać szklanką wody o temperaturze pokojowej, wymieszać. Pod przykryciem ogrzewać przez 30 minut (nie dopuszczać do wrzenia). Przecedzić, pić 3 razy dziennie po pół szklanki odwaru.






ZIOŁA I ICH STOSOWANIE
B. Kuźnicka ,M. Dziak