Serdecznik
Lwie serce, lwi ogon. gęsia stopa
Leonurus cardiaca L. — Serdecznik pospolity (rodz. Labiatae).

Roślina o kwiatach różowych, mających dolną wargę cętkowaną, purpurowo-białą, z żółtawym odcieniem. Łodyga jest czerwonofiołkowa, wewnątrz na przekroju pusta, czworokątna. Liście, głęboko wcinane, wyrastają parami naprzeciwko siebie, od spodu szare. Roślina wydziela nieprzyjemny zapach.
Serdecznik występuje pod płotami, na śmietnikach, rumowiskach, w zaniedbanych parkach i ogrodach oraz czasem na brzegach lasów.

Ziele zbiera się w początkach kwitnienia. Nie zbieramy roślin, których liście zaatakowane są przez mączniaka (wyglądają jak spryskane wapnem). Ścina się wierzchołki rośliny (do 25 cm) i liście rozetowe tuż nad ziemią. Surowiec wysuszony w warunkach naturalnych, a następnie oczyszczony ze zżółkłych liści i grubych łodyg, przechowuje się w kilkuwarstwowych torbach papierowych.

Właściwości lecznicze
Surowcem jest ziele (Herba Leonuri cardiacae).

Skład chemiczny i działanie
Ziele jest źródłem kardenolidów, choliny, alkaloidów (stachydryny i leonuryny), garbników, saponin, antocyjanów i olejku lotnego. Działa słabo nasercowo, uspokajająco i rozkurczająco, także w bólach brzucha, utracie apetytu i zaparciach.

Zastosowanie
Lek roślinny polecany u osób w starszym wieku, w schorzeniach sercowo-naczyniowych o łagodnych objawach — szybkie męczenie się, przyspieszone bicie serca, kołatanie itp. Działa również uspokajająco w nadmiernej pobudliwości nerwowej, charakterystycznej dla okresu przekwitania.

Postacie leku

    Napar. Ziela serdecznika łyżkę zalać szklanką wrzątku; pozostawić pod przykryciem 10 minut, odcedzić. Pić 2 razy dziennie po szklance płynu.

    Napar z dodatkiem głogu. Ziela serdecznika — łyżkę, kwiatów głogu łyżeczkę — zmieszać i przyrządzić, jak wyżej.


ZIOŁA I ICH STOSOWANIE
B. Kuźnicka ,M. Dziak