Mięta, Mentha piperita L. (Huds.) – Mięta pieprzowa

Znana była jako lek już starożytnym; uprawiana w Europie od ponad 300 lat.

W Polsce występuje kilka dziko rosnących gatunków mięty, ale do celów leczniczych nadaje się jedynie mięta pieprzowa, uprawiana również dla celów przemysłowych. Często mylona z miętą dziko rosnącą; różnicę poznaje się łatwo po smaku liści; mięta pieprzowa ma smak chłodzący, dzika – szczypiący.

Liście i łodygi mięty pieprzowej są ciemnozielone, na dolnej stronie czerwonawo fioletowe; kwiaty drobne, fioletowe.

Jest rośliną wieloletnią, ale powinna być przesadzana co 4 lata na nowe miejsce. Należy ją uprawiać jedynie w miejscach słonecznych, otwartych, o glebie żyznej, bogatej w próchnicę i wapń, wilgotnej.

W drugiej połowie czerwca, gdy tylko ukażą się pąki kwiatowe, przystępujemy do zbioru liści. Po odrośnięciu rośliny zbiór powtarzamy. Rozbioru wybiera się dzień pogodny. Ścinamy roślin, pozostawiając 5 centymetrowy pęd nad ziemią. Ziele przenosi się w ocienione miejsce i osmykuje liście. Suszyć należy surowiec, możliwie szybko, w miejscach ocienionych i przy dużym przepływie powietrza; przechowywać – w szczelnie zamykanych naczyniach.

Uwaga! Do użytku leczniczego nie wolno zbierać liści porażonych rdzą miętową, która w postaci pomarańczowo brunatnych plam występuje na łodygach i na dolnej stronie liści.

Właściwości lecznicze
Surowcem jest liść (Folium Menthae piperitae) oraz ulistnione szczyty rośliny.

Skład chemiczny i działanie
Główny składnik leczniczo czynny surowca to olejek lotny ( z niego otrzymuje się mentol); poza tym występują garbniki, kwasy organiczne i inne. Pobudza czynność trawienną żołądka, działa wiatropędnie. Odkażająco, miejscowo znieczulająco; jest środkiem poprawiającym smak i zapach.

Zastosowanie
Lek roślinny polecany do stosowania wewnętrznego, szczególnie u osób starszych, w zaburzeniach trawienia, braku apetytu, skurczach żołądka, kolce jelitowej, chorobach wątroby i dróg żółciowych; zewnętrznie – do płukania lub okładów w stanach zapalnych jamy ustnej, w zapaleniu okostnej, w bólach ucha, na bolesne obrzęki i owrzodzenia.

Postacie leku

    Kataplazm z dodatkiem nostrzyku. Liści mięty i ziela nostrzyku po 2 łyżki zmieszać i zalać wrzątkiem (pół szklanki). Rozparzone ziele zawinąć w płótno i przykładać pod ceratką na chore miejsce.

    Napar. Łyżkę liści mięty pieprzowej zalać szklanką wrzątku, trzymać pod przykryciem 10 minut; odcedzić. Pić 2-3 razy dziennie po szklance płynu.




ZIOŁA I ICH STOSOWANIE
B. Kuźnicka ,M. Dziak