Aura
Aura to nazwa nadawana subtelnej warstwie energii wital-nej promieniującej wokół naturalnych obiektów – roślin, zwie-rząt i ludzi. Kolory i formy aury są charakterystyczne dla jej właściciela i odzwierciedlają stan psychiczny, fizyczny i emo-cjonalny. Aura jest niewidzialna, jednak mogą ją zobaczyć jasnowidze w postaci świetlnej aureoli, chociaż nie wszyscy opisują ją dokładnie w ten sam sposób. Mimo że ciało posiada swoje pole magnetyczne, zwane biopolem, jest ono zbyt słabe, aby emitować światło widzialne dla ludzkiego oka. Dlatego, poza relacjami jasnowidzów, nie udało się naukowo udoku-mentować wyglądu aury. W emanację energii ludzkiego ciała wierzyli starożytni Egipcjanie, Hindusi, Grecy i Rzymianie. W XVI wieku Paracelsus dyskutował o ciele astralnym i jego „ognistej” aurze, zaś teoria zwierzęcego magnetyzmu Franza Antona Mesmera wywołała falę eksperymentów naukowych, których celem było zidentyfikowanie natury tego zjawiska. Tuż przed I wojną światową dr Walter Kilner ze szpitala św. Tomasza w Londynie opracował metodę, za pomocą której można było ujrzeć aurę w postaci słabego poblasku wokół ciała. Do tego celu posługiwał się aparatem, który czynił pro-mieniowanie ultrafioletowe widzialnym. Był autorem teorii diagnozowania chorób za pomocą obserwacji aury, ponieważ zauważył serię zależności pomiędzy jej wyglądem, a stanem zdrowia pacjenta. Wyniki uzyskane przez Kilnera spotkały się ze sceptycznym odbiorem ze strony lekarzy, zaś jego prace przerwał wybuch I wojny światowej. W roku 1939 rosyjski elektryk, Semion Dawidowicz Kirlian, opracował technikę, dzięki której można było utrwalać obraz aury na kliszy foto-graficznej.

Fotografia kirlianowska to technika fotografowania przed-miotów w obecności pola elektrycznego o wysokiej częstotli-wości i wysokim napięciu, a niskim natężeniu. Na fotografiach widać połyskujące, różnokolorowe emanacje uważane za bio-pola lub aury fotografowanych przedmiotów. Nie ma dowo-dów na to, że fotografia kirlianowska należy do zjawisk para-normalnych. Niektórzy badacze twierdzą, że ukazuje ona fi-zyczną formę energii parapsychicznej, inni natomiast wierzą, że widać na niej ciało eteryczne, jedną z warstw aury otaczają-cej wszystkie żywe istoty. Zrozumienie tej energii mogłoby pomóc w odkryciach medycznych, psychologicznych, lecze-niu, radiestezji i badaniu zjawisk nadprzyrodzonych. Krytycy utrzymują, że technika ta ukazuje jedynie rozkład elektryczno-ści wokół obiektu, która powstaje w określonych warunkach. Kirlian w pierwszych eksperymentach fotografował swoją własną rękę i uchwycił dziwny poblask promieniujący z czub-ków palców. On i jego żona Walentyna, biolog, eksperymen-towali z fotografowaniem obiektów ożywionych i nieożywio-nych. Jego praca stała się popularna na Zachodzie w latach 60., zaś reakcje ze strony świata nauki były mieszane. Uważa-no, że fotografie Kirliana ujawniają stan zdrowotny i emocjo-nalny poprzez różnice w kolorach i natężeniu jasności aury. Eksperymenty przeprowadzone w latach 70. na uniwersytecie kalifornijskim ukazały różnice w pobłysku otaczającym rośli-nę, kiedy zbliża się do niej ludzka ręka i kiedy jest nakłuwana. Gdy odcięto część liścia, połyskujący kontur amputowanej części pozostał widoczny na filmie. Kolejne badania ujawniły, że blask otaczający ludzkie ciało podobnie odzwierciedla róż-nice w stanach emocjonalnych. Uzdrowiciel i medium Uri Geller został sfotografowany z wiązkami promieni wypływa-jących z czubków palców, kiedy wykonywał swój zabieg. Entuzjaści Kirliana twierdzą, że widoczny kontur po obciętym liściu dowodzi istnienia ciała eterycznego, zaś zastosowanie tego rodzaju fotografii może okazać się przydatne w medycynie diagnostycznej.



Artykuly wydawnictwa Kirke