Czarostwo a magia wysoka
Jednym z podziałów panujących w magii jest podział na magię wysoką i niską. Magia wysoka to magia ceremonialna, wymagająca odpowiednich, często drogich lub trudno dostępnych rekwizytów, polegająca generalnie na kontaktach z duchami i uzyskiwania pożądanych zmian poprzez wpływanie na owe duchy. Magia zwana niską to czarostwo, magia ludowa, rzemiosło wiejskich czarownic wykorzystujące moc drzemiąca w naturze. Z nazwy można wnioskować, że magia wysoka jest bardziej skuteczna lub „prestiżowa”– i tak jest w rzeczywistości, chociaż zależy to w dużej mierze od osoby maga. Jest to jednak dyscyplina znacznie trudniejsza, wymagająca bezwzględnego oddania, poświęcenia i żelaznej samodyscypliny. Należy także liczyć się z czyhającymi na nieudolnego maga niebezpieczeństwami.

Magia naturalna związana jest głównie z wierzeniami pogańskimi (np. Wicca), natomiast magia ceremonialna dotyczy raczej obszarów judeochrześcijańskich. Ponadto magia wysoka zalecana jest raczej osobom bardzo wszechstronnie i gruntownie wykształconym i majętnym – takie zresztą właśnie praktykowały ją przez wieki.

Magia ludowa to magia prostych rytuałów, łatwo dostępnych rekwizytów – kamieni, świec, sznurków, ziół itp., pozwalająca na dużą dowolność w postępowaniu. Magia ta pochodzi wprost od ludu, który magicznymi zabiegami wspierał swoje starania w dziedzinie rolnictwa czy życia codziennego. Celem rytuałów było więc „zamówienie” choroby, zapewnienie lepszych zbiorów czy zdobycie serca ukochanego, a także zapanowanie nad niesprzyjającymi zjawiskami atmosferycznymi. Zwolennicy magii naturalnej podają na jej obronę, że działać będzie ona w rękach każdego, kto będzie miał dostatecznie dużo dobrej woli. Każdy może poznać jej podstawowe reguły i sam układać zaklęcia i rytuały. Innym aspektem świadczącym za magią naturalna jest fakt, że w przeważającej większości jest ona magią dobrą, mająca na celu pomaganie ludziom i zmienianie świata na lepsze. Nie jest to jednak absolutnie jednoznaczny podział, albowiem i w magii ludowej znaleźć można „proste przepisy” na uprzykrzenie życia bliźnim – chociażby w magii voodoo, która jest, bądź co bądź, magią ludową (choć nie tak prostą i dowolną jak ludowa magia europejska).

Magia ceremonialna to prawdziwa „arystokratka” na tle swojej ludowej koleżanki. Stawia ona ogromne wymagania w stosunku do praktykującego. Musi on nie tylko całe życie bardzo pilnie się uczyć i ćwiczyć, ale także prowadzić ascetyczny tryb życia. Poza tym samo zgromadzenie potrzebnych materiałów i urządzenie miejsca praktykowania czarów może poważnie nadszarpnąć budżet osób mniej zamożnych. Ponieważ w magii wysokiej mag ma do czynienia z potężnymi duchami i demonami, narażony jest nieustannie na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, tak fizycznego, jak psychicznego.
Oczywiście obie dziedziny posiadają wiele elementów wspólnych. Jest to przede wszystkim osoba maga, jego umiejętność wizualizacji, potęga i umiejętność koncentracji, a następnie wyzwolenia mocy osobistej. Praktykowanie jednego rodzaju magii nie wyklucza także zajmowania się drugim z nich.



Artykuly wydawnictwa Kirke